Και τώρα τι γίνεται; Μπήκε αυτή η παλιοχρονιά; Δε γίνεται να την προσπεράσουμε; Να πάμε κατευθείαν στο 2012; Όχι ε… Καλά. Μήπως γίνεται να μείνουμε στο 2010; Ούτε. Και πώς θα γίνει; Πρέπει να ζήσουμε με το ζόρι όλο αυτό το κακό; Πρέπει να το ζήσουμε. Μάλιστα.
Εγώ να μείνω σπίτι; Θα κλείσω τις κουρτίνες, θα βάλω δυνατά μουσική, κάτι να μαγειρεύεται να μυρίζει όμορφα και θα περιμένω. Θα περάσει η μπόρα, δε θα περάσει; Αφού όλες οι μπόρες περνάνε. Φοβάμαι να βγω έξω. Έχει ύφεση, ανεργία, υποβαθμίσεις, σπρεντς και ασφάλιστρα κινδύνου. Γι’ αυτό σου λέω θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι, θα βάλω βίντεο και θα αποβλακωθώ… Θα δω κωμωδία. Θέλω να γελάσω με την ψυχή μου. Να ξεχαστώ.
Ειδήσεις; Δεν αντέχω, αλλά θα δω, λίγο στα κλεφτά, έτσι για να ξέρω πότε θα ξεμυτίσω πάλι στο φως. Θα κοιμηθώ κιόλας. Μου έχει λείψει ο ύπνος. Και τα όνειρα μου έχουν λείψει. Δε βλέπω όνειρα όταν είμαι μπλοκαρισμένη. Θα μείνω όσο χρειαστεί. Και οι γείτονες το ίδιο θα κάνουν. Μου το είπε ο Λευτέρης. «Σία μου ό,τι χρειαστείς δίπλα θα είμαστε. Δε θα βγούμε καθόλου». Μην το γελάς, είναι παρηγοριά να ξέρεις ότι δίπλα σου υπάρχει κάποιος που φοβάται το ίδιο με σένα.
Ας γίνει έτσι. Μέχρι κάποιος να φτιάξει τα πράγματα. Θα τα φτιάξει; Άκουσα ότι κάποιοι υπουργοί φοβούνται το 2011. Είναι δυνατόν αυτοί που πρέπει να με βγάλουν από εδώ μέσα να φοβούνται; Αν είναι έτσι να πάω στο υπόγειο και να χτίσω και την πόρτα… Γιατί περισσότερο από όλα με φοβίζει ο φόβος. Και ο δικός τους φόβος με γονατίζει. Καλά, τότε που έρεε το δανεικό το χρήμα άφθονο, δε φοβόταν κανείς; Αλλά εδώ που τα λέμε κι εγώ όταν παρασύρομαι με το shopping δε νιώθω τίποτα όταν δίνω την πιστωτική. Ο τρόμος με πιάνει όταν δω το φάκελο της τράπεζας στο γραμματοκιβώτιο.
Και τώρα, δηλαδή, τι κάνουμε; Φοβισμένη εγώ, φοβισμένος ο γείτονας, φοβισμένοι οι υπουργοί… Tο φόβο ποιος θα τον φοβερίσει; Ο Ζαν Πολ Ρίχτερ, εκπρόσωπος του γερμανικού ρομαντισμού, έγραψε κάποτε κάτι ενδιαφέρον για τη σχέση των ανθρώπων με το φόβο: «Ο δειλός φοβάται πριν από τον κίνδυνο, ο άνανδρος κατά τη διάρκειά του και ο θαρραλέος μετά από αυτόν».
Υπάρχει κανείς θαρραλέος σε αυτή τη χώρα; Δεν μπορεί… Θα υπάρχουν κάποιοι που είναι διατεθειμένοι να φοβηθούν του χρόνου για όσα θα συμβούν φέτος. Πρέπει να υπάρχουν εκεί εξω κάποιοι που θα μετρήσουν τον κίνδυνο, αφού πρώτα τα βάλουν μαζί του και τον νικήσουν. Έστω και λίγοι. Λίγοι δεν ήταν εξάλλου πάντα αυτοί που έγραφαν ιστορία σε αυτόν τον τόπο; Με αυτούς θέλω να είμαι. Γιατί φοβάμαι χωρίς να θέλω. Πώς θα τους βρω, όμως, κλεισμένη εδώ μέσα; Πώς θα τους δω πίσω από τις κλειστές κουρτίνες; Πώς θα τους ακούσω με τόσο δυνατή μουσική; Πρέπει να βγω. Θα το πω και στο Λευτέρη.
Εγώ φεύγω. Θα ‘ρθεις;
Εγώ να μείνω σπίτι; Θα κλείσω τις κουρτίνες, θα βάλω δυνατά μουσική, κάτι να μαγειρεύεται να μυρίζει όμορφα και θα περιμένω. Θα περάσει η μπόρα, δε θα περάσει; Αφού όλες οι μπόρες περνάνε. Φοβάμαι να βγω έξω. Έχει ύφεση, ανεργία, υποβαθμίσεις, σπρεντς και ασφάλιστρα κινδύνου. Γι’ αυτό σου λέω θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι, θα βάλω βίντεο και θα αποβλακωθώ… Θα δω κωμωδία. Θέλω να γελάσω με την ψυχή μου. Να ξεχαστώ.
Ειδήσεις; Δεν αντέχω, αλλά θα δω, λίγο στα κλεφτά, έτσι για να ξέρω πότε θα ξεμυτίσω πάλι στο φως. Θα κοιμηθώ κιόλας. Μου έχει λείψει ο ύπνος. Και τα όνειρα μου έχουν λείψει. Δε βλέπω όνειρα όταν είμαι μπλοκαρισμένη. Θα μείνω όσο χρειαστεί. Και οι γείτονες το ίδιο θα κάνουν. Μου το είπε ο Λευτέρης. «Σία μου ό,τι χρειαστείς δίπλα θα είμαστε. Δε θα βγούμε καθόλου». Μην το γελάς, είναι παρηγοριά να ξέρεις ότι δίπλα σου υπάρχει κάποιος που φοβάται το ίδιο με σένα.
Ας γίνει έτσι. Μέχρι κάποιος να φτιάξει τα πράγματα. Θα τα φτιάξει; Άκουσα ότι κάποιοι υπουργοί φοβούνται το 2011. Είναι δυνατόν αυτοί που πρέπει να με βγάλουν από εδώ μέσα να φοβούνται; Αν είναι έτσι να πάω στο υπόγειο και να χτίσω και την πόρτα… Γιατί περισσότερο από όλα με φοβίζει ο φόβος. Και ο δικός τους φόβος με γονατίζει. Καλά, τότε που έρεε το δανεικό το χρήμα άφθονο, δε φοβόταν κανείς; Αλλά εδώ που τα λέμε κι εγώ όταν παρασύρομαι με το shopping δε νιώθω τίποτα όταν δίνω την πιστωτική. Ο τρόμος με πιάνει όταν δω το φάκελο της τράπεζας στο γραμματοκιβώτιο.
Και τώρα, δηλαδή, τι κάνουμε; Φοβισμένη εγώ, φοβισμένος ο γείτονας, φοβισμένοι οι υπουργοί… Tο φόβο ποιος θα τον φοβερίσει; Ο Ζαν Πολ Ρίχτερ, εκπρόσωπος του γερμανικού ρομαντισμού, έγραψε κάποτε κάτι ενδιαφέρον για τη σχέση των ανθρώπων με το φόβο: «Ο δειλός φοβάται πριν από τον κίνδυνο, ο άνανδρος κατά τη διάρκειά του και ο θαρραλέος μετά από αυτόν».
Υπάρχει κανείς θαρραλέος σε αυτή τη χώρα; Δεν μπορεί… Θα υπάρχουν κάποιοι που είναι διατεθειμένοι να φοβηθούν του χρόνου για όσα θα συμβούν φέτος. Πρέπει να υπάρχουν εκεί εξω κάποιοι που θα μετρήσουν τον κίνδυνο, αφού πρώτα τα βάλουν μαζί του και τον νικήσουν. Έστω και λίγοι. Λίγοι δεν ήταν εξάλλου πάντα αυτοί που έγραφαν ιστορία σε αυτόν τον τόπο; Με αυτούς θέλω να είμαι. Γιατί φοβάμαι χωρίς να θέλω. Πώς θα τους βρω, όμως, κλεισμένη εδώ μέσα; Πώς θα τους δω πίσω από τις κλειστές κουρτίνες; Πώς θα τους ακούσω με τόσο δυνατή μουσική; Πρέπει να βγω. Θα το πω και στο Λευτέρη.
Εγώ φεύγω. Θα ‘ρθεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου