Θα ‘θελα να προτείνω κάτι στους τριακόσιους της Βουλής: Κάθε φορά που η τηλεόραση μεταδίδει απ’ ευθείας μία συνεδρίαση της με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, να βγαίνει στην οθόνη μία ταμπέλα, με μεγάλα γράμματα, που θα γράφει «Ακατάλληλο για ανηλίκους» ή «Απαραίτητη η γονική συναίνεση».Για τον πολύ απλό λόγο ότι στις συνεδριάσεις αυτές, λέγονται από τους βουλευτές ακρότητες και ακούγονται αναρίθμητα ψέματα και, ακόμα περισσότερες ανοησίες. Και με σύνταξη που, κατά κανόνα, δεν ταιριάζει ούτε σε απόφοιτο Σχολαρχείου.
Φυσικά, η πρότασή μου δεν θα γίνει δεκτή. Οι βουλευτές, όλοι ανεξαιρέτως, ζουν γι’ αυτό το καταραμένο πεντάλεπτο της μεγάλης δημοσιότητας, όπως θα έλεγε και ένα σπουδαίος Ιταλός συγγραφέας. Επιθυμούν όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να εμφανιστούν στο γυαλί, να ξεδιπλώσουν τα πολιτικά επιχειρήματά τους σε πανελλήνιο ακροατήριο και να φτάσουν, όσα πουν, στα χωριά τους, στις γειτονιές τους, στους συγγενείς και φίλους τους. Πάνω απ’ όλα, στους ψηφοφόρους τους ή στους εν δυνάμει, ίσως, ψηφοφόρους τους.
Ενώ, όμως αυτό επιδιώκουν, τα κείμενα που διαβάζουν τις πιο πολλές φορές, είναι μαθητικές εκθέσεις. Δυο γλεντούν και τρεις χορεύουν! Και το εκπληκτικό στην ιστορία είναι ότι για τη συγγραφή αυτών των κειμένων, οι πλείστοι των εθνοπατέρων χρησιμοποιούν επαγγελματίες λογογράφους! Ανθρώπους, δηλαδή, που το επάγγελμά τους είναι να γράφουν λόγους. Εύληπτους, γλαφυρούς, συναρπαστικούς ει δυνατόν λόγους, και πάντα με ουσία.
Παρακολούθησα, όπως κάνω πάντοτε, την πολύωρη-και πολυήμερη-συζήτηση στο Κοινοβούλιο για τον προϋπολογισμό. Συμπέρασμα: Βαρεμάρα και πλήξη! Ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι ομιλίες που είχαν ένα μικρό δολωματάκι για να σε αγκιστρώσουν, να σε δελεάσουν, να σε πείσουν, ότι «κάτι συμβαίνει εδώ», ώστε να παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον τον αγορητή.
Λόγια, λόγια, λόγια, πολλές φορές χωρίς ειρμό. Και λέξεις αλιευμένες από τα καλοκαιρινά πανηγύρια, όπου τα μικρά παιδιά, με μερικές δεκαρίτσες, «ψαρεύουν» διάφορα τσίγκινα παιχνιδάκια. Θυμάμαι, τότε που ήμουν μαθητής και έπρεπε σε κάποια σχολική γιορτή να απαγγείλω κάποιο ποίημα, το διάβαζα άπειρες φορές, ώστε να το μάθω σχεδόν απ’ έξω. Για να κυλάει η γλώσσα μου πάνω στις λέξεις, να μη σκοντάφτει, να μη δειλιάζει, να μη στέκεται, για εκατοστά του δευτερολέπτου, μετέωρη και αμήχανη.
Και σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο, προβεβλημένοι υπουργοί να εισηγούνται ένα καινούργιο νομοσχέδιο και να μην του έχουν ρίξει προηγουμένως, ούτε μια ματιά! Και, βεβαίως, να κομπιάζουν και να κάνουν ακι στα σημεία στίξης. Επιθυμούμε όλοι, να μπορούν τα παιδιά μας να διαβάζουν, να σκέφτονται, να μιλάνε σωστά. Φοβάμαι ότι αν τα στέλνουμε στο Κοινοβούλιο συχνά, για να παρακολουθούν συνεδριάσεις, ή τις παρακολουθούν από την τηλεόραση, το μυαλό τους θα στεγνώσει από το ψεύτικο, ναϋλον κομματικό λόγο και την, ακόμα χειρότερη! κομματική γλώσσα. Γι’ αυτό και είπα στην αρχή για τις ταμπέλες με την «Απαραίτητη η γονική συναίνεση» και «Ακατάλληλο για ανηλίκους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου