Ο Κώστας Σκανδαλίδης είναι φίλος μου, εδώ και τριάντα χρόνια. Πολιτικός που δεν κραυγάζει, που ρίχνει πάντοτε ευθεία ματιά στα πράγματα, πρωτοκλασάτο στέλεχος, τέως γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, πολλές φορές υπουργός, απλός άνθρωπος, έντιμος και, κυρίως, ήρεμος. Για όλους αυτούς τους λόγους η θέση του στο Κίνημα –αν το λένε ακόμη Κίνημα – είναι στην πρώτη γραμμή. Όχι μόνο επί της μάχης. Άλλα και της γενικότερης αποδοχής.
Σε μια τελευταία συνέντευξη του, όμως, είπε διάφορα που με εξέπληξαν. Τα λόγια του:
«Ο σημερινός βουλευτής του ΠΑΣΟΚ είναι ήρωας. Ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του πρωθυπουργού να νομοθετήσει αλλαγές που συγκρούονται με κατεστημένα συμφέροντα και πελατειακές σχέσεις και να νομιμοποιήσει σκληρά και αντιδημοφιλή μέτρα για την εθνική επιβίωση.
Συγκρούεται καθημερινά, ακόμη και συνειδησιακά, για το συμφέρον του τόπου. Κρατά αντιστάσεις και εκφράζει τη διαφωνία του. Έχει το δικαίωμα της γνώμης ή και της αμφισβήτησης κάποιων επιλογών και το πράττει με παρρησία. Θα ζητήσουμε και τα ρέστα;»
Ποιητικονεανικός οίστρος κατέλαβε τον φίλο μου τον Σκανδαλίδη. Ελάχιστα από αυτά που λέει, έχουν σχέση με την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είναι ένας λόχος πανικόβλητων τυφεκιοφόρων. Ουδείς από τους βουλευτές διανοείται να αντιταχθεί σε όσα κελεύει ο αρχηγός. Που κινεί όλα τα νήματα. Και ευτυχώς. Γιατί αν δεν τα κινούσε και, μάλιστα, με τον χαμογελαστό αυταρχισμό που τον διακρίνει, η Ελλάδα δεν θα είχε κάνει, στο οικονομικό πεδίο, τα θετικά βήματα, που τελευταία μας αναγνωρίζονται.
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως και της Νέας Δημοκρατίας, δεν τολμούν να αντιτάξουν ένα «όχι» στις αποφάσεις του προέδρου, γιατί τους περιμένει σίγουρη διαγραφή. Και κομματική ορφάνια, στους δύσκολους καιρούς που ζει το πολιτικό μας σύστημα, σημαίνει αυτοκτονία. Και ποιος είναι πρόθυμος να αυτοχειριασθεί σήμερα, μένοντας έξω από ένα κόμμα εξουσίας, όταν είναι παγκοίνως γνωστό ότι όλοι ανεξαρτήτως οι βουλευτές, στον πυρήνα κάθε φράσης τους, κάθε ενέργειας τους, έχουν τη μαγική λέξη «ψήφος». Γι’ αυτήν αγωνιούν, γι’ αυτήν παρακαλούν, γι’ αυτήν προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποκτήσουν αναγνωρισιμότητα ή να ενισχύουν αυτή που έχουν.
Μιλάει για παρρησία ο Σκανδαλίδης. Θα του θυμίσω ότι στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, το μέγα πλήθος των βουλευτών σιωπά και χειροκροτεί. Και οι ελάχιστοι που τολμούν να εκφράσουν κάποιες αντιρρήσεις, στρογγυλεύουν τα λόγια τους και, ταυτοχρόνως, γλείφουν τον Παπανδρέου. Γιατί χωρίς την εύνοια του Παπανδρέου, το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Το αυτό -επαναλαμβάνω- ισχύει και για τα άλλα κόμματα.
Οι βουλευτές, είναι επαγγελματίες. Και έχει πολύ δίκιο η κ. Χαρά Κεφαλίδου, βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ στη Δράμα, που σε άρθρο της στην Καθημερινή (16/01/2011), τονίζει:
«….Όταν ζητάμε από τους άλλους να ξεβολευτούν, πρέπει να ξεβολευτούμε εμείς οι ίδιοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου