Από το "Ελεύθερη Ζώνη"
Γιορτάζουμε σε ανάμνηση της μεγάλης διαδήλωσης που οργάνωσαν στις 8 Μαρτίου του 1857 οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης, που κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας ίσα μεροκάματα με τους άνδρες.
Γιορτάζουμε για να θυμόμαστε πως 150 χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει, αλλά η ισότητα παραμένει το ζητούμενο. Οι γυναίκες σημειώνουν ακόμη αρνητικές "πρωτιές" - στην ανεργία, στις αμοιβές, στις...
ίσες ευκαιρίες. Μόλις πρόσφατα δόθηκε στη δημοσιότητα άλλο ένα ποσοστό της ντροπής: Οι μισθοί των γυναικών είναι κατά 17,5% χαμηλότεροι από αυτούς των ανδρών.
Την ίδια ώρα, τα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα ο Συνήγορος του Πολίτη, μόλις τον περασμένο Φεβρούαριο, έδειξαν πως αυξάνουν οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών στην εργασία, με το ποσοστό να έχει ανέβει δραματικά από το 15% στο 27%. Και μάλιστα, τέσσερα χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου 3488 του 2006, που έχει αντικατασταθεί από τον 3896 του 2010.
Τα αποτελέσματα όλων των ερευνών παραμένουν απογοητευτικά. Ανάμεσά τους και αυτή της Eurostat, από όπου προκύπτει ότι η ισότητα υπάρχει μόνο στα χαρτιά, καθώς οι Ελληνίδες διαπρέπουν στο σχολείο, αλλά όχι στην καριέρα, ενώ και η Ευρώπη "σκοτώνει" τις γυναίκες της επειδή δεν αξιοποιεί τα μυαλά τους. "Βάλτε τις γυναίκες στο γήπεδο", είναι το σύνθημα που έχει υιοθετήσει η ΕΕ.
Όσο για τον σοβαρότερο ανασταλτικό παράγοντα, αυτός εντοπίζεται πάντοτε στην πολυδιάσπαση των γυναικών και στο γεγονός ότι δεν μπορούν απερίσπαστες να αφοσιωθούν σε κάτι συγκεκριμένο λόγω των οικογενειακών τους υποχρεώσεων. Με αποτέλεσμα να παραμένου καθηλωμένες στις "γυναικείες θέσεις".
Παρ' όλα αυτά, πολλά έχουν αλλάξει, κυρίως στη νοοτροπία και των δύο φύλων. Οπότε, οι φωτογραφίες από το πλούσιο αρχείο της Ελληνίδας φωτορεπόρτερ Αθηνάς Λεκκάκου (από τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια των αγώνων για τη γυναικεία χειραφέτηση στην Ελλάδα) έχουν τόσο ιστορική, όσο και πρακτική αξία: Για να θυμόμαστε πότε οι Ελληνίδες βγήκαν στους δρόμους για να δώσουν τις πρώτες "μάχες του αυτονόητου", πού βρισκόμαστε σήμερα και πόσο δρόμο έχουμε ακόμη μπροστά μας...
Γιορτάζουμε για να θυμόμαστε πως 150 χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει, αλλά η ισότητα παραμένει το ζητούμενο. Οι γυναίκες σημειώνουν ακόμη αρνητικές "πρωτιές" - στην ανεργία, στις αμοιβές, στις...
ίσες ευκαιρίες. Μόλις πρόσφατα δόθηκε στη δημοσιότητα άλλο ένα ποσοστό της ντροπής: Οι μισθοί των γυναικών είναι κατά 17,5% χαμηλότεροι από αυτούς των ανδρών.
Την ίδια ώρα, τα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα ο Συνήγορος του Πολίτη, μόλις τον περασμένο Φεβρούαριο, έδειξαν πως αυξάνουν οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών στην εργασία, με το ποσοστό να έχει ανέβει δραματικά από το 15% στο 27%. Και μάλιστα, τέσσερα χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου 3488 του 2006, που έχει αντικατασταθεί από τον 3896 του 2010.
Τα αποτελέσματα όλων των ερευνών παραμένουν απογοητευτικά. Ανάμεσά τους και αυτή της Eurostat, από όπου προκύπτει ότι η ισότητα υπάρχει μόνο στα χαρτιά, καθώς οι Ελληνίδες διαπρέπουν στο σχολείο, αλλά όχι στην καριέρα, ενώ και η Ευρώπη "σκοτώνει" τις γυναίκες της επειδή δεν αξιοποιεί τα μυαλά τους. "Βάλτε τις γυναίκες στο γήπεδο", είναι το σύνθημα που έχει υιοθετήσει η ΕΕ.
Όσο για τον σοβαρότερο ανασταλτικό παράγοντα, αυτός εντοπίζεται πάντοτε στην πολυδιάσπαση των γυναικών και στο γεγονός ότι δεν μπορούν απερίσπαστες να αφοσιωθούν σε κάτι συγκεκριμένο λόγω των οικογενειακών τους υποχρεώσεων. Με αποτέλεσμα να παραμένου καθηλωμένες στις "γυναικείες θέσεις".
Παρ' όλα αυτά, πολλά έχουν αλλάξει, κυρίως στη νοοτροπία και των δύο φύλων. Οπότε, οι φωτογραφίες από το πλούσιο αρχείο της Ελληνίδας φωτορεπόρτερ Αθηνάς Λεκκάκου (από τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια των αγώνων για τη γυναικεία χειραφέτηση στην Ελλάδα) έχουν τόσο ιστορική, όσο και πρακτική αξία: Για να θυμόμαστε πότε οι Ελληνίδες βγήκαν στους δρόμους για να δώσουν τις πρώτες "μάχες του αυτονόητου", πού βρισκόμαστε σήμερα και πόσο δρόμο έχουμε ακόμη μπροστά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου